ขอบคุณมากครับ เรื่องการพิจารณานี้รบกวนถามได้ไหมครับว่าจะพิจารณาเมื่อใด เมื่อเหตุเกิดหรือหลังเหตุผ่านไปแล้ว เรื่องดังกล่าวนี้เป็นเรื่องที่ผมพยายามศึกษาแต่ยังนึกภาพไม่ออก เลยทำได้เพียง รู้-เห็น-ปล่อย เป็นหลักครับ 🙏

กำหนดรู้ก็พอ ไม่ว่าจะความรู้สึกอยากที่จะ.... หรือว่าความรู้สึกไม่อยากที่จะ.... Focus แค่ "รู้" ว่าในหัวกำลังเกิดอะไรขึ้น โดยไม่ต้องแทรกแซง เหมือนมองแม่น้ำที่ไหลผ่านไป ทั้งน้ำขุ่น น้ำใส แม้มันจะขุ่นก็ไม่ต้องไปหาทางทำให้มันใส แม้มันจะใสก็ไม่ต้องพยายามไปยึดว่ามันจะต้องใสไปตลอด ทุกอย่างแค่มอง//รับรู้//ไม่แทรกแซง จะแทรกแซงเฉพาะการกระทำที่ "แสดงออก" มาในกรณีที่จะทำสิ่งที่ไม่เหมาะสม เมื่อผมทำเช่นนี้ทุกอย่างเลยดูง่ายขึ้น ไม่ค่อยมีภาระทางจิตใจตกค้าง แม้จะตกค้าง วนเวียนในหัวระยะเวลาที่วนเวียนอยู่มันก็สั้นลงๆ สุดท้ายก็จะเหลือแค่ปัจจุบัน จุดที่ต้องระวัง (ผมพลาด) 1. อาจเผลอแทรกแซงโดยไม่รู้ตัว เช่น เมื่อโกรธอาจเผลอข่มความโกรธ แล้วคิดว่าวางเฉยต้องไม่รู้สึกอะไร, เมื่อผิดหวังต้องข่มให้ไม่รู้สึก, เมื่อสนุกเพลิดเพลินต้องข่มว่าเราต้องไม่สนุกสิ 2. วางความอยากได้ แต่กลับไม่ยอมวางความไม่อยาก เช่น ไม่อยากให้จิตใจไม่สงบเช่นนี้ (=ความอยากที่แฝงมาในรูปความไม่อยาก) 3. ไม่แทรกแซงแต่ไม่ละเลย เช่น หากเจ็บป่วย ใช่ว่ากำหนดรู้เฉยๆปล่อยให้อาการลุกลามจนรุนแรง แต่ควรกำหนดรู้ด้วยปัญญาว่าจุดนี้รักษาเองเบื้องต้นได้ จุดนี้วิกฤติแล้วต้องเข้ารับการรักษาเร่งด่วน เป็นต้น สุดท้ายแล้วผมยังต้องเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการแชร์ประสบการณ์เบื้องต้น เผื่อว่าใครจะเคยเจออะไรคล้ายๆกัน #siamstr