"โลกไม่เคยแบ่งผิวว่าดีหรือร้าย มีเพียงสายตาเราที่ตีเส้นให้มันเอง" ใต้กำแพงเก่าที่เงียบเชียบ ท่อน้ำทิ้งสีซีดทอดตัวผ่านแผงวัชพืชที่เติบโตอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ทั้งคู่... หนึ่งเพราะกลิ่นของสิ่งปฏิกูล อีกหนึ่งเพราะมันถูกมองว่าพื้นที่นี้หญ้ารกมาตลอดชีวิต แต่เมื่อลองมองให้นานขึ้นอีกนิด เสียงบางอย่างก็เหมือนจะลอยขึ้นมาจากภาพธรรมดาตรงหน้า ราวกับโลกกำลังใช้ฉากเล็กๆ นี้กระซิบคำสอนบางอย่างที่มนุษย์มักฟังผ่านเสมอ... ท่อที่รั่วอาจเป็นเพียงแผลของระบบที่ใช้งานมาอย่างยาวนาน ไม่มีใครตั้งใจให้มันทรุดโทรม แต่ความทรุดโทรมก็เกิดขึ้นได้อย่างไร้เจตนา เหมือนดั่งเช่นใจคน ที่บางครั้งก็ปล่อยความเจ็บปวดซึมออกมาเงียบๆ โดยไม่รู้ตัว และในรอยรั่วนั้น... วัชพืชกลับเป็นสิ่งแรกที่ตอบรับ เหมือนผู้คนบางกลุ่มที่มักงอกงามจากพื้นที่ซึ่งคนอื่นหลีกเลี่ยง อาจเพราะพวกเขาถูกรูปชีวิตพาให้ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อมองลึกลงไปอีกหน่อย... วัชพืชที่ถูกมองว่าไร้ค่า กลับเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจโลก ผลิตออกซิเจนผ่านใบเล็กๆ ที่ไม่เคยขอเสียงสรรเสริญ เหมือนใครหลายคนที่ทำหน้าที่เล็กๆ ของตัวเองอย่างเงียบๆ แม้จะไม่โดดเด่นหรือถูกบันทึกไว้ในที่ใด แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสมดุลบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างอยู่รอด ส่วนท่อน้ำทิ้ง... ต่อให้ถูกมองด้วยความรังเกียจ มันก็ยังเป็นเส้นเลือดของระบบหนึ่งที่ทำให้เมืองดำเนินต่อไปได้ เป็นสิ่งรับของเสียเพื่อให้ที่อื่นสะอาดกว่าเดิม ไม่ไดัต่างจากอีกหลายชีวิตที่ทำงานหนักในเงามืด จนบางครั้งคนที่ได้ประโยชน์ยังไม่เคยรู้ว่าตัวเองพึ่งพาใครอยู่ บางทีภาพนี้อาจไม่ได้บอกว่าท่อดีหรือร้าย วัชพืชงามหรือทราม มันอาจเพียงชวนให้เราหยุดแล้วมองว่า... ในพื้นที่ที่เรามองว่าไม่น่าดูเอาเสียเลย แท้จริงอาจยังมีบางอย่างกำลังทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ โดยไม่ต้องการให้ใครยกย่องหรือมองเห็น และบางที…ความงามบางรูปแบบก็เกิดขึ้นในที่ที่ไม่เคยถูกตั้งใจให้มีความงามเลยก็ได้ “ความงามบางแบบไม่ต้องการคำยืนยัน เพราะมันงอกขึ้นจากความจริงล้วนๆ" #Siamstr

เมื่อสถานที่เปลี่ยนไม่ได้... ก็แค่ลองเปลี่ยนมุมที่นั่ง ความสุขมักซ่อนอยู่ในมุม...ที่เราไม่เคยมอง อย่าเพิ่งสู้กับความซ้ำซาก... ลองอยู่กับมันอย่างเข้าใจ บางทีความสุข...ก็แค่การยิ้มให้กับความธรรมดาในทุกๆ วัน GA #siamstr

GM ครับ สวยมาก

เยี่ยม

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... ความสามารถนั้นอาจฝึกฝนกันได้ แต่ทัศนคติ และหัวใจที่ไม่หวาดกลัวต่อพายุ หรือไม่ยอมแพ้ต่อความล้มเหลว... สิ่งเหล่านี้อาจต้องอาศัยการซึมซับจากต้นแบบที่ยิ่งใหญ่

“ปีกที่ใกล้อัคคี” นกที่บินใกล้ๆ นกฟินิกซ์ จะบินได้ไกล.. ณ ชายป่าหิมพานต์อันไกลโพ้น มีฝูงปักษาน้อยใหญ่ต่างฝึกฝนการบิน บ้างฝึกเพื่อความเร็ว บ้างฝึกเพื่อความสูง มีเพียงเฒ่าปักษาตนหนึ่ง ที่มักจะบินไปไกลที่สุด แลกลับมาเป็นตนสุดท้ายเสมอ วันหนึ่ง ปักษารุ่นหนุ่มผู้ทะนงในปีกตน เอ่ยถามเฒ่าปักษาว่า “ท่านผู้เฒ่า ท่านมิได้มีปีกที่แข็งแรงกว่าข้า หรือมีสายตาที่คมกล้ากว่าข้าเสียเท่าใด เหตุใดท่านจึงสามารถเดินทางข้ามขุนเขาได้ไกลกว่าเราทั้งปวงนักเล่า” เฒ่าปักษาหรี่ตามองขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ก่อนจะตอบด้วยเสียงอันสงบนิ่ง “ปีกที่แข็งแรง ทำให้เจ้าบินได้สูง ปีกที่รวดเร็ว ทำให้เจ้าบินได้ไว ...แต่การจะบินให้ได้ไกลนั้น เจ้าต้องใช้สิ่งอื่น” “สิ่งใดเล่าท่าน?” ปักษารุ่นหนุ่มถามด้วยความสงสัย เฒ่าปักษาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังย้อนรำลึกถึงอดีต “ในวัยหนุ่มของข้า ข้าก็เคยทะนงตนเช่นเจ้า ข้าคิดว่าข้าคือผู้ที่รวดเร็วที่สุด จนกระทั่งข้าได้พบเขา... พญาฟินิกซ์” “ท่านเคยพบพญาฟินิกซ์งั้นหรือ!?” ปักษารุ่นหนุ่มร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “ข้ามิได้พบ... ข้าเพียงได้บินเคียงใกล้มันอยู่หนึ่งฤดูกาล” เฒ่าปักษาเล่าต่อ “เขาไม่เคยสอนสิ่งใดข้า ไม่เคยเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว เขาเพียงแค่เป็นในสิ่งที่เขาเป็น เมื่อฝนมา พายุโหมกระหน่ำ เราต่างหลบซ่อน แต่พญาฟินิกซ์กลับบินทะยานเข้าสู่ใจกลางพายุ... มันใช้พายุนั้นเพื่อยกระดับปีกของมันให้สูงขึ้น เมื่อมันเหนื่อยล้าจนสุดกำลัง มันมิได้หยุดพัก... แต่ลำตัวมันกลับลุกไหม้เป็นเปลวไฟ ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน กลายเป็นเพียงกองเถ้าถ่าน ...และข้าคิดว่านั่นคือจุดจบของมัน” “แต่มันมิใช่...?” ปักษารุ่นหนุ่มกระซิบ “มิใช่” เฒ่าปักษาพยักหน้าช้าๆ “รุ่งอรุณวันต่อมา จากกองเถ้าถ่านนั้น มันก็ผงาดขึ้นมาใหม่ ปีกของมันงดงามและแข็งแกร่งกว่าเดิมเสียอีก วันนั้นข้าจึงได้เข้าใจ ...การบินสูงนั้นง่ายดาย การบินไวนั้นไม่ยาก แต่การบินไกลอย่างแท้จริงนั้น มันหมายถึงการรู้ว่า เมื่อเจ้าเผชิญพายุ... เจ้าจะใช้มันเป็นแรงส่งได้อย่างไร และเมื่อเจ้าล้มลงจนกลายเป็นเถ้าถ่าน... เจ้าจะลุกขึ้นมาจากความล้มเหลวนั้นได้อย่างไร” เฒ่าปักษาหลับตาลง “ข้ามิเคยเรียนรู้วิธีที่จะลุกไหม้ดั่งพญาฟินิกซ์ แต่เพียงแค่การได้บินเคียงใกล้มัน... ข้าก็ได้ซึมซับมาตรฐานของมันมาโดยไม่รู้ตัว ข้าเรียนรู้ที่จะไม่กลัวพายุ และข้าเรียนรู้ที่จะไม่หวาดหวั่นต่อการร่วงหล่น นี่กระมัง... คือเหตุผลที่ปีกอันธรรมดาของข้า ยังคงพาข้าเดินทางได้ไกลกว่านกทั้งปวงในป่านี้” #Siamstr

สาธุ

"โรงละคร...ในหัว" มีเสียงหนึ่งซ่อนเร้นอยู่ในจิต มันกระซิบชิดใกล้ไหวแผ่วผ่าน เป็นนักเล่าปั้นเรื่องเปลืองนิทาน คอยจัดฉากวางลานละครเรา มันหยิบยื่นความจริงเพียงครึ่งเสี้ยว มาปรุงแต่งบิดเบี้ยวเกลียวสังขาร สวมใส่แว่นปรุงอัตตาพาวิจารณ์ บิดความจริงทิ้งแก่นสารจนบานปลาย มันฉวยใช้อดีตที่กรีดแผล เอาความกลัวมาแปรแก้ความหมาย เอาความอยากหลากเล่ห์เสน่ห์พราย โศกเดียวดายฉาบทาเลนส์เห็นโลกพัง เราพ่ายแพ้เขวใจในไฟเศร้า ในเรื่องเล่าพารุมสุมโมหัง ใจร้อยรัดพันธนาล้ากำลัง ลืมคุมคลั่งคล้อยตนจนอับปาง กลายเป็นหุ่นถูกชักยักย้ายร่าง โรงละครอ้างว้างวางมนต์ขลัง เรื่องจริงแท้หรือเรื่องเล่าที่เราฟัง เสียงนั้นดังอยู่ในหัวหรือขั้วใจ ต้องวิ่งวนทนทุกข์รุกรานจิต หลงทิศทางชีวิตมิตรจางหาย เหนื่อยแสนทนไร้ที่ทางจะวางกาย อยากปลดถ่ายปล่อยใจอันไร้แรง ความจริงคือเสียงนั้นมันแค่แสร้ง เงากำกับจัดแสงแต่งสว่าง เปิดแผลเก่าในจิตเราที่เคยจาง จงหยุดรู้ให้แจ้งพรางทางละคร เมื่อเฝ้ามองนั่งเล็งเพิ่งในจิต เสียงที่ลวงจะสิ้นฤทธิ์มิแผลงศร หุ่นจะเห็นเส้นใยที่ไชชอน แยกเรื่องหลอนพ้นอัตตาพาอนิจจัง #วิชาข้ามแม่น้ำล่องหน #Siamstr

GM ครับ 🫶

Hey Derek, thank you for the kind words and for remembering us. It truly means a lot. I wanted to share a quick update on #siamstr. The most beautiful part is that our members have taken the ethos we built together here, especially V4V. and applied it in the physical world. We’ve evolved from #Nostrich into dedicated Bitcoiners, creating real #ProofofWork for Thai society. They are now top contributors, spreading education and building new businesses. The community tentacles have spread across the country, and we still love and hug in real life. We are growing strong in another world, but we never forget this place. #Nostr was our home, the soil that made us better. And yes, we still miss you guys. 🫂🧡

หมอก ความไม่เที่ยง (อนิจจัง) หมอกเกิดขึ้นเมื่อมีปัจจัยที่เหมาะสม (ความชื้นในอากาศ, อุณหภูมิที่เย็นลง) และมันจะจางหายไปเสมอ เมื่อปัจจัยเปลี่ยนไป (แสงแดดและความร้อนในตอนสาย) มันเหมือนกับอารมณ์ ความสุข หรือความทุกข์ในใจเรา มันเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย เมื่อเราอยู่ในห้วงอารมณ์นั้น (เช่น ความกังวล) มันอาจจะดูหนาทึบเหมือนหมอก แต่สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป หรือเมื่อเรามีสติรู้ทัน (เหมือนแสงแดด) อารมณ์ขุ่นมัวนั้นก็จะจางหายไปเอง มันไม่ได้อยู่กับเราถาวร ความขุ่นมัวที่บดบังความจริง (อวิชชา) เวลาหมอกลงจัด เรามองไม่เห็นทางข้างหน้าชัดเจน ทั้งๆ ที่ถนน หรือภูเขาก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม หมอกแค่มาบดบังความจริงชั่วคราว ในชีวิตก็เช่นกัน เวลาเรามีปัญหาหรือความกังวล ใจเราก็เหมือนถูกหมอกของความคิดฟุ้งซ่านมาบดบังปัญญา เรามองไม่เห็นทางออก มองไม่เห็นว่าความจริงแล้วปัญหามันอาจจะเล็กนิดเดียว หรือทางแก้ก็อยู่ตรงหน้าเรานี่เอง พอเรามีสติ (ซึ่งก็เหมือนลมที่พัดหมอกให้จาง) หรือมีปัญญา (เหมือนแสงแดด) เราก็จะกลับมาเห็นทุกอย่างตามความเป็นจริงได้อีกครั้ง การรวมตัวของสิ่งเล็กน้อย (สังขาร) หมอกที่เราเห็นเป็นผืนใหญ่ๆ ไม่ใช่ก้อนแข็งก้อนเดียว แต่มันเกิดจากละอองน้ำเล็กจิ๋วนับล้านๆ หยด มารวมตัวกัน เหมือนกับปัญหาใหญ่ หรือความทุกข์หนักในใจเรา บ่อยครั้งมันไม่ได้เกิดจากเรื่องใหญ่เรื่องเดียว แต่มันคือการสะสมของความกังวลเล็กๆ ความไม่พอใจเล็กๆ หรือเรื่องไม่สบายใจย่อยๆ ที่เราปล่อยปละละเลย จนมันรวมตัวกันหนาแน่นกลายเป็นหมอกที่ทึบและหนักอึ้งในใจเรา สภาวะที่รอการปรากฏ ในวันที่แดดจ้า อากาศแจ่มใส ไอน้ำ (ความชื้น) ก็ยังอยู่ในอากาศครับ เพียงแต่เรามองไม่เห็น มันแฝงตัวอยู่เงียบๆ เหมือนกับศักยภาพ หรือปัญหาในชีวิตคนเรา ในวันที่ทุกอย่างดูราบรื่น ไม่ได้แปลว่าไม่มีปัจจัยของปัญหาอยู่ และในทางกลับกัน ในวันที่หมอกหนาจนมองไม่เห็นอะไร ก็ไม่ได้แปลว่าท้องฟ้าสีคราม (ความสงบ) ไม่มีอยู่จริง มันแค่ถูกบดบังและรอเวลาที่จะปรากฏอีกครั้ง #Siamstr

การเดินทางสู่ดาวเหนือ (ปรัชญาการสร้างทีมที่ไม่รอฮีโร่) ในโลกที่เร่งรีบผู้คนมักโหยหาทางลัด เราต่างรอคอยอัศวินขี่ม้าขาว รอคอยใครสักคนที่จะเข้ามากอบกู้สถานการณ์ หวังพึ่งพาเม็ดเงินมหาศาลหรืออัจฉริยะเพียงคนเดียวเพื่อมาพลิกชะตากรรมขององค์กร ภาพนี้สะท้อนชัดเจนในวงการฟุตบอล ดังที่เราเคยเห็นแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด พยายามแก้ปัญหาตลอดหลายปี ด้วยการโยนชื่อนักเตะระดับโลกเข้ามา พวกเขาถูกคาดหวังให้เป็นคำตอบ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงยาแก้ปวดชั่วคราว เพราะนั่นคือการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ คือการพยายามหาใครสักคนมากลบเกลื่อนอะไรบางอย่างที่พังทลาย แต่เส้นทางของผมเริ่มต้นต่างออกไป เรา (ผม) เริ่มจากศูนย์ จากทีมที่ไม่มีใครรู้จัก ผมไม่ได้คร่ำครวญถึงความขาดแคลน หรือโอดครวญว่าในมือเราไม่มีคนเก่ง ผมไม่ได้ตั้งคำถามว่าใครจะเก่งพอจะทำงานให้เรา? ผมตั้งคำถามว่าอะไรกันแน่ที่จะประกอบกันเป็นทีมที่ดี? เรามองไปยังภาพใหญ่ มองธงที่ปักไว้ยังดาวเหนืออันไกลโพ้น แล้วจึงเริ่มออกแบบองค์ประกอบเหล่านั้นขึ้นมา ค่อยๆ ขัดเกลาสิ่งที่เรามีในมือ ผมไม่ได้มัวแต่วิ่งไล่ดับไฟ ปะผุสิ่งที่ผุพังไปวันๆ เรากำลังสร้างรากฐาน สร้างระบบความคิด สร้างความเข้าใจร่วมกัน การเดินทางสายนี้ต้องอาศัยความอดทน ผมเฝ้ามองวัตถุดิบที่เราค่อยๆ สรรหามา อาจยังไม่ใช่เพชรน้ำงาม แต่ผมเห็นประกายบางอย่างในตัวพวกเขา เราค่อยๆ เจียระไนพวกเขา เรารอคอยให้เม็ดเหงื่อแห่งความพยายามได้ออกดอกออกผล เราไม่รีบเด็ดกินผลไม้ที่ยังดิบ เพราะผมเชื่อมั่นว่าผลสุกจริงในเวลาที่ควร ย่อมคุ้มค่ากับการรอคอยเสมอ แม้จะต้องใช้เวลานานเพียงใดก็ตาม สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือศิลปะในการผสมผสานหัวใจของแต่ละคนให้กบายเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หลายคนพยายามใช้พลังของตัวเองในการนำ พยายามเปล่งแสงสว่างเพื่อให้ทีมเดินตาม แต่สำหรับผม พลังบวกที่ยั่งยืน ต้องเกิดจากแสงเล็กๆ ที่เปล่งออกมาจากข้างในของทีมงานทุกคน หน้าที่ของผมไม่ใช่การเป็นดวงอาทิตย์ มันคือการร้อยเรียงแสงดาวเหล่านั้นให้กลายเป็นท้องฟ้าผืนเดียวกัน สร้างบรรยากาศที่ทำให้พวกเขาอยากส่องสว่างด้วยตัวเอง ปรัชญานี้คือสิ่งที่ผมชื่นชมในแนวคิดของรูเบน อโมริม ผมไม่ได้อยากจะยกย่องในแทคติกหรือผลการแข่งขัน ผมรู้สึกชื่นชมที่เขาเข้ามาเปลี่ยนคำถามของสโมสรในมุมมองใหม่ เขาไม่ได้ถามว่าต้องซื้อใคร? เขาถามว่าทำไมคนที่มีอยู่ถึงเล่นไม่ได้? เขาเริ่มรื้อสร้างความเข้าใจ เขาเริ่มแก้ที่ต้นเหตุ เขาศรัทธาในกระบวนการมากกว่าตัวบุคคล มันทำให้ผมนึกถึงวันที่เซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสันอำลาทีม เขาอาจทิ้งทีมที่ดูขี้เหร่ในสายตาคนนอก (แต่มันก็คือทีมที่เป็นแชมป์) เพราะเขาคือคนที่รู้จักคนพวกนั้นดีที่สุด เขารู้ว่าอะไรขับเคลื่อนจิตวิญญาณของทีม ท้ายที่สุด... คนที่ปั้นทีมมากับมือย่อมผูกพันด้วยหัวใจที่ต่างออกไป เราย่อมรู้ว่าทีมนี้พุ่งไปข้างหน้าได้เพราะอะไร หากวันหนึ่งมีคนอื่นมารับช่วงต่อ พวกเขาย่อมประเมินสิ่งที่เราสร้างด้วยเลนส์ของตัวเอง พวกเขาสวมแว่นตาคนละอันกับเรา พวกเขามีหัวใจคนละดวง พวกเขาอาจมองว่าทีมนี้ไม่สวยงาม และอาจพยายามเติมฮีโร่คนใหม่เข้ามา เพื่อทำลายจิตวิญญาณเดิมที่เคยหล่อเลี้ยงทีมไว้ จนทุกอย่างค่อยๆ เดินไปสู่การพังทลายลงอีกครั้ง การสร้างทีมที่แท้จริงในความคิดผมนั้น ไม่ใช่การเร่งสะสมคนเก่ง มันคือการสร้างกระบวนการ เพื่อนำไปสู่ความสำเร็จอย่างยั่งยืน ...ด้วยหัวใจของคนของเราเอง #Siamstr