🌱 สิ่งที่เราปลูกไว้ อาจกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ของใครอีกคน ผมยังจำช่วงเวลาก่อนหน้านี้ได้ดี วันที่เราค่อยๆ ปรับเปลี่ยนทิศทางของ จากการมุ่งเน้นที่บทความบนเว็บไซต์ ไปสู่การสร้างสนามพลังในรูปแบบอื่นๆ ที่มีชีวิตชีวามากกว่าเดิม ในใจของผมตอนนั้นยอมรับอย่างเงียบๆ ว่ายุคสมัยของบทความแบบยาวบนเว็บไซต์ของเราอาจจะค่อยๆ ผ่านพ้นไปแล้ว เราเคยสร้างพื้นที่นั้นขึ้นมาด้วยเจตนาที่อยากให้มันเป็นมากกว่าแค่แหล่งข้อมูล เราอยากให้มันเป็นเหมือนแปลงเพาะชำเล็กๆ ที่ซึ่งคนธรรมดาจะได้ลองหว่านเมล็ดพันธุ์ความคิด ลองฝึกฝนการเขียน และได้เห็นตัวตนของตัวเองงอกงามขึ้นมา แต่เมื่อเวลาผ่านไปและต้นกล้าหลายต้นได้เติบโตจนแข็งแรงและออกไปสร้างสวนของตัวเองแล้วนั้น ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าแปลงเพาะชำแห่งนี้อาจจะเสร็จสิ้นภารกิจของมันแล้ว จนกระทั่งผมได้อ่านบทความของน้องคนหนึ่งที่ชื่อ ‘ฟลุ๊ค’ บทความของเขาไม่ได้แค่ดีเยี่ยมในเชิงเนื้อหา แต่สิ่งที่สั่นสะเทือนใจผมอย่างรุนแรง คือประโยคสั้นๆ ที่เขาเขียนมาในข้อความส่วนตัว... “การได้มีบทความของตัวเองเผยแพร่บนเว็บไซต์ Right Shift มันคือที่สุดของความฝันของผม” คำพูดนั้นเป็นเหมือนสายลมที่พัดพาเมฆหมอกในใจของผมออกไปจนหมดสิ้น มันเตือนให้ผมตระหนักถึงความจริงที่เรียบง่ายและงดงามที่สุดข้อหนึ่ง... ในวันที่แม้แต่คนสวนเองยังไม่แน่ใจว่าผืนดินที่เคยพรวนไว้นั้นยังคงอุดมสมบูรณ์อยู่หรือไม่ แต่สำหรับใครบางคน ผืนดินผืนนั้นยังคงเป็นดาวเหนือที่นำทางความฝันของเขาอยู่เสมอ ผมอยากจะบอกฟลุ๊คและเพื่อนนักเดินทางทุกคนที่ได้อ่านโพสต์นี้ว่า... บทความของคุณไม่ใช่แค่การเรียบเรียงข้อมูลที่ยอดเยี่ยม แต่คุณได้ทำในสิ่งที่ยากกว่านั้น คือการกลั่นมุมมองที่เกิดจากความเข้าใจอย่างแท้จริง คุณตั้งคำถามที่ลึกซึ้งโดยไม่พยายามจะยัดเยียดคำตอบ และเล่าความจริงที่ซับซ้อนด้วยท่าทีที่อ่อนโยนและเคารพผู้อ่าน ซึ่งทั้งหมดนี้คือคุณสมบัติของนักเล่าเรื่องที่ดี จงอย่าหยุดเขียน... อย่าหยุดตั้งคำถาม และอย่าหยุดแบ่งปันในสิ่งที่คุณค้นพบ เพราะคุณค่าของบทความหนึ่งบท ไม่ได้วัดกันที่ว่ามันจะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้หรือไม่ แต่วัดกันที่ว่ามันสามารถช่วยให้ใครสักคน ‘เข้าใจโลกในใจของตัวเอง’ ได้มากขึ้นหรือเปล่า และบทความของคุณก็ได้ทำหน้าที่นั้นอย่างสมบูรณ์แล้ว เจตนาของ Right Shift ไม่เคยเป็นการสร้างสำนักข่าวหรือสถาบันทางความคิดที่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นเพียงการสร้าง ‘ทุ่งกว้าง’ ที่ซึ่งคนธรรมดาคนหนึ่งจะกล้าพอที่จะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความฝัน และได้เห็นว่าความคิดของเขาก็มีที่ยืนและสามารถงอกงามขึ้นมาได้ และผมเชื่อเสมอว่า... คนที่กล้าเขียนด้วยหัวใจที่ไม่ต้องการเอาชนะใคร แต่ต้องการจะสร้างความเข้าใจให้เกิดขึ้นนั้น คือนักสื่อสารที่โลกของเรากำลังต้องการอย่างแท้จริง ฟลุ๊คคือหนึ่งในนั้นครับ.. ขอบคุณที่ยังคงเชื่อมั่นในผืนดินผืนนี้ และขอบคุณที่ได้ใช้ความฝันของคุณ เติมแรงใจให้กับคนสวนอย่างผมและเพื่อนนักเดินทางอีกหลายคนในวันนี้ ขอบคุณน้องๆ ทีม Editor ของ Right Shift ทุกท่านเช่นกัน ที่ยังคงมุมานะทำงานหนักอยู่เบื้องหลังก้าวเล็กๆ ในการเติบโตของทุกคน #Siamstr อ่านบทความเป็นกำลังใจให้น้องได้ที่นี่ครับ https://rightshift.to/2025/pitchakorn-bututham/18715/

#Companion ? ภาพถ่ายอีกใบหนึ่งจากวันนั้น... คนสามคนยืนอยู่ด้วยกัน แต่สายตาของแต่ละคนกลับทอดมองไปยังคนละทิศทาง ไม่มีใครยืนอยู่ข้างหน้าเพื่อนำทาง และไม่มีใครต้องคอยเดินตามอยู่ข้างหลัง ภาพนี้อาจจะดูแปลกในสายตาของโลกที่คุ้นชินกับการมองหาผู้นำในทุกกลุ่มคน แต่สำหรับผมแล้ว นี่คือภาพที่สะท้อนคำนิยามของคำว่า ‘คอมแพเนียน’ (Companion) ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ในมิตรภาพแบบคอมแพเนียน ไม่เคยมีคำถามว่าใครเก่งกว่าใคร หรือใครมีความสำคัญมากกว่ากัน เพราะต่างเคารพในความเป็นปัจเจกของแต่ละคนอย่างสุดหัวใจ แต่ละคนเข้าใจดีว่าคุณค่าของมนุษย์นั้นไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบหรือวัดผลบนมาตรวัดเดียวกันได้ บางคนเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ ผู้ส่องแสงแห่งความรู้ที่เจิดจ้าและมอบทิศทางที่ชัดเจนให้กับผู้คนนับล้าน บางคนเป็นเหมือนผืนดิน ผู้เปี่ยมด้วยปัญญาที่ตกตะกอนมาเนิ่นนาน มั่นคง และพร้อมที่จะให้ทุกเมล็ดพันธุ์ได้งอกงามขึ้นจากปรัชญาของตน ส่วนบางคน... อาจเป็นเพียงสายน้ำ ที่ทำหน้าที่เชื่อมต่อและนำพาสารอาหารจากผืนดินไปหล่อเลี้ยงสรรพชีวิตให้เติบโต ดวงอาทิตย์, ผืนดิน, และสายน้ำ... ใครเล่าจะบอกได้ว่าสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน? หน้าที่จึงไม่ใช่การแข่งขันกันเพื่อจะเป็นหนึ่ง แต่คือการเรียนรู้ที่จะดำรงอยู่ในฐานะองค์ประกอบที่แตกต่าง เพื่อร่วมกันสร้างระบบนิเวศที่สมบูรณ์และยิ่งใหญ่กว่าที่ใครคนใดคนหนึ่งจะสามารถสร้างขึ้นมาได้เพียงลำพัง ‘คอมแพเนียน’ ในความหมายของผม จึงไม่ใช่แค่เพื่อนหรือผู้ร่วมงาน หากแต่คือผู้ที่รับฟังเจตนาและความฝันที่แท้จริงของกันและกัน คือผู้ที่พร้อมจะยืนอยู่ ‘ข้างๆ’ เสมอ ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร วันนี้เราอาจจะแข็งแรงพอที่จะเดินไปได้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เรารู้สึกเหนื่อยล้าหรือหลงทาง เพียงแค่หันกลับมา... เราจะพบว่ายังมีอีกสองคนยืนอยู่ตรงนั้นเสมอ มันคือความไว้วางใจที่มองไม่เห็น คือพันธสัญญาที่ไม่ได้ถูกเขียนขึ้นด้วยลายลักษณ์อักษร แต่ถูกผนึกไว้ด้วยหัวใจ และนี่อาจจะเป็นคุณค่าที่แท้จริงของการเดินทาง คือการได้พบเจอคอมแพเนียนที่พร้อมจะร่วมสร้าง ‘ความเป็นไปได้ใหม่ๆ’ ไปด้วยกัน... สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าแค่การทำเพื่อตัวเอง แต่คือการทำเพื่อสนามพลังที่เราได้ดูแลร่วมกัน #Siamstr

ท่านประธานไง จะใครล่ะ 🤣

ภาพถ่ายทีเผลอมักจะเล่าความจริงในเสี้ยววินาทีที่คำพูดนับพันอาจบรรยายไม่ได้... ในภาพนี้... ผมคือชายในแจ็คเก็ตสีน้ำเงินเข้ม สายตาของผมทอดมองไปยังเบื้องหน้า ที่ซึ่งพี่วิชิต (เสื้อโปโลสีดำ) และน้องๆ ทีมงาน กำลังยืนอยู่บนผืนดินว่างเปล่าริมน้ำแห่งเกาะเกร็ด ผืนดินที่กำลังจะกลายเป็นผ้าใบให้เราได้ร่วมกันวาดความฝันครั้งใหม่ ส่วนด้านหลังของผม คืออาจารย์พิริยะ (เสื้อขาว) ผู้ซึ่งกำลังบันทึกภาพช่วงเวลานี้ไว้โดยที่ผมไม่รู้ตัว มันคือภาพที่ผมมายืนอยู่ตรงกลาง... ระหว่างจุดเริ่มต้นและก้าวต่อไป ภาพนี้ทำให้ผมย้อนกลับไปถามคำถามเดิมที่ผมถามตัวเองอยู่เสมอ... คนธรรมดาอย่างผม เดินทางมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ผมยังจำวันแรกที่ได้ก้าวเข้ามาในชุมชนแห่งนี้ได้ดี ผมเป็นเพียงสมาชิกหน้าใหม่ที่แทบจะไร้ตัวตน แต่แล้วโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตก็มาถึง ผ่านความไว้วางใจที่อาจารย์พิริยะได้มอบให้ อ. คือผู้นำการเผยแพร่ความรู้ด้านเทคโนโลยีการเงินคนสำคัญของประเทศ และท่านได้เลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวผม ให้เข้ามาช่วยสร้างและต่อยอดทีมงานที่ดีที่สุดขึ้นมา จากประกายไฟในใจของคนสองคนในวันนั้น มันได้กลายเป็นกองไฟขนาดใหญ่ที่มอบความอบอุ่นและความหวังให้ผู้คนนับร้อยภายในเวลาเพียงสามปี เราได้เปลี่ยนเรื่องที่หลายคนมองว่าเป็นเรื่องเพ้อฝันให้กลายเป็นความจริง และได้ร่วมกันสร้างสนามพลังที่ผลักดันให้คนธรรมดาอีกมากมายกล้าที่จะลุกขึ้นมาขับเคลื่อนในสิ่งที่ตัวเองศรัทธา ผมซาบซึ้งและขอบคุณในความไว้วางใจครั้งนั้นเสมอมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม และในวันนี้... ณ เสี้ยววินาทีที่อาจารย์พิริยะกำลังกดชัตเตอร์ ผมก็กำลังได้รับเกียรติและความไว้วางใจนั้นอีกครั้งหนึ่ง จากชายผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าผม พี่วิชิต... เหมือนกำลังเทกล่องตัวต่อเลโก้กองมหึมาลงบนพื้นดินตรงหน้า แล้วเชื้อเชิญให้ผมลองหยิบมันขึ้นมาต่อเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม บางสิ่งที่จะถูกจดจำและมอบ คุณค่าที่แท้จริงให้กับสังคม ให้กับเกาะเกร็ด สถานที่ที่เรากำลังจะร่วมกันเปลี่ยนให้กลายเป็นศูนย์กลางแห่งการเรียนรู้และฟูมฟักความฝันแห่งอนาคต ผมมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างความไว้วางใจของบุคคลแห่งยุคสองท่านนี้ได้อย่างไร? บางคนอาจจะบอกว่าเพราะผมพูดเก่ง, เพราะผมมีความสามารถในการปลุกใจผู้คน, หรือเพราะผมมีความคิดที่เฉียบคม... แต่ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไร ผมกลับรู้คำตอบที่แท้จริงในใจของผมเองเสมอมา มันไม่ใช่เพราะผมเก่งกาจกว่าใคร... แต่เพราะผมมีความศรัทธาอย่างแรงกล้าในเพื่อนมนุษย์และพลังของการร่วมมือกัน... ก็เท่านั้นเอง ผมแค่เชื่อว่าคนทุกคนมีศักยภาพที่ซ่อนอยู่ และหน้าที่ของผมคือการสร้าง ‘สนาม’ ที่ปลอดภัยพอให้พวกเขากล้าที่จะเปล่งแสงของตัวเองออกมา ผมเจออุปสรรคนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมแค่ไม่เคยเดินจากไป ผมเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนั้นเสมอ เพื่อเป็นหลักประกันให้ทุกคนรู้สึกว่าเราไม่ได้กำลังหลงทาง เราแค่ต้องการเวลาและความเชื่อมั่นในกันและกัน ถ้าถามผมตอนนี้ว่าเกาะเกร็ดในอีกสามปีข้างหน้าจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร... ผมยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนหรอกครับ เพราะมันจะไม่ใช่ภาพที่เกิดจากความคิดของผมหรือพี่วิชิตหรืออาจารย์เพียงสามคน แต่มันจะเกิดจากผลรวมของความฝันนับร้อย, ความคิดนับพัน, และการลงมือทำนับล้านๆ ครั้งของทุกคนในชุมชนที่จะมาร่วมกันสร้างมันขึ้นมา แล้วตกลง... หน้าที่ของผม ณ จุดนี้ คืออะไรกันแน่? ผมย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในวงสนทนาก่อนหน้านั้น มีคนพาเพื่อนใหม่เข้ามาแนะนำตัวในกลุ่ม เขาไล่เรียงไปทีละคนว่าใครเป็นใคร มีความสามารถอะไร จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ผม... เขาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังหาคำที่เหมาะสมที่สุด แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า... “นั่นคือพี่ Jakk... เอ่อ... เขาเป็นทุกอย่าง” บางที... การ ‘เป็นทุกอย่าง’ อาจจะหมายถึงการที่เราไม่ต้องเป็น ‘อะไร’ ที่เฉพาะเจาะจงเลยก็ได้ อาจจะเป็นการทำหน้าที่เป็นผืนดินที่ว่างเปล่า เป็นสายลมที่โอบอุ้ม เป็นสะพานที่เชื่อมต่อ และเป็นความเชื่อมั่นที่คอยยืนอยู่ตรงนั้น... เพื่อให้ทุกสิ่งทุกอย่างได้งอกงามขึ้นมาด้วยตัวของมันเอง #kohkretbitcoin #rightshift #chitbeer #ลานกรองมันส์ #citadel #siamstr

ผมมีความคืบหน้าเล็กๆ น้อยๆ มาเล่าให้ฟังครับ ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมได้ใช้เวลาอยู่กับการเก็บเกี่ยวและตกตะกอนความคิดและประสบการณ์ต่างๆ ที่เคยแบ่งปันไว้ในหลายพื้นที่ ทั้งจากบทความเก่าๆ สิ่งที่เคยพูดคุยกันกับหลายๆ คน หรือแม้แต่จากการเดินทางภายในของตัวเอง วันนี้อยากจะมาบอกเล่าว่าตะกอนเหล่านั้นได้ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง และกลายเป็นร่างแรก (First Draft) ของหนังสือขนาดสั้น (หรือมินิบุ๊ก) จำนวน 5 เล่มแล้วครับ เป็นความตั้งใจที่จะขมวดองค์ความรู้ที่อาจจะเคยซับซ้อน ให้กลายเป็นเรื่องราวที่เข้าถึงและนำไปใช้ได้ง่ายขึ้น จึงอยากจะขออนุญาตแนะนำให้เพื่อนๆ ได้รู้จักกับหนังสือแต่ละเล่มคร่าวๆ ครับ 1. Synharmonic Field เมื่อคลื่นหัวใจสอดประสาน เนื้อหาเล่มนี้เปรียบเสมือนเล่มปฐมบท หรือแก่นปรัชญาที่เป็นรากฐานของงานทั้งหมดของผมครับ มันว่าด้วยเรื่องของ "สนามพลัง" ที่มองไม่เห็นซึ่งเกิดขึ้นระหว่างผู้คน ไม่ว่าจะเป็นในทีมงาน, องค์กร, หรือชุมชน เป็นหนังสือแนวปรัชญาองค์กรและภูมิปัญญาในการสร้างทีม มันพยายามจะตอบคำถามที่ว่า... ทำไมบางทีมที่แทบไม่มีทรัพยากรอะไรเลยกลับสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ ในขณะที่บางองค์กรที่มีพร้อมทุกอย่างกลับล้มเหลว เล่มนี้จะพาไปสำรวจสถาปัตยกรรมที่มองไม่เห็น ของความสัมพันธ์และความไว้วางใจ ซึ่งเป็นหัวใจที่แท้จริงของการทำงานร่วมกัน 2. Field Notes Vol. 1 - วิชาข้ามแม่น้ำล่องหน เนื้อหาเป็นบันทึกภาคสนามเล่มแรกที่ว่าด้วย "การเดินทางภายใน" ของคนคนหนึ่ง ที่ต้องเผชิญหน้าและเรียนรู้ที่จะข้ามผ่านแม่น้ำล่องหน หรืออุปสรรคภายในใจที่มองไม่เห็น ไม่ว่าจะเป็นความกลัว, ความคาดหวัง, หรือเรื่องเล่าเก่าๆ ที่คอยฉุดรั้งเราไว้ เป็นหนังสือแนว การสำรวจตนเองผ่านเรื่องเล่า (Narrative Self-Exploration) เล่มนี้จะเปลี่ยนมุมมองที่เรามีต่อปัญหาชีวิต จากที่เคยมองว่าเป็นความล้มเหลวส่วนตัว ให้กลายเป็นการเดินทางที่เป็นสากล ที่เราทุกคนต้องเผชิญ มันมอบเข็มทิศและเพื่อนร่วมทางให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวน้อยลงในการเผชิญหน้ากับตัวเอง 3. Field Notes Vol. 2 - วิชาสวนในใจ เนื้อหาเป็นเล่าเรื่องราวของ "สมจิตร" ชายหนุ่มผู้หมดไฟจากเมืองกรุง ที่ได้กลับไปเรียนรู้วิธีทำสวนในใจ ของตัวเองกับญาติผู้ใหญ่ที่ชื่อ "ลุงสงบ" เป็นการแปลแก่นสัจธรรมออกมาเป็นเรื่องราวที่จับต้องได้ เป็นหนังสือแนวคิดในรูปแบบนิยาย (Narrative Dharma) ใช้เรื่องราวของการพรวนดิน, รดน้ำ, เฝ้าดูแมลงและลมพายุ เป็นสะพานให้เราได้กลับมาทำความเข้าใจร่างกาย, ความรู้สึก, และความคิดของตัวเองอย่างเรียบง่ายและลึกซึ้ง 4. Field Notes Vol. 3 - วิชาอ่านกระแส เนื้อหาเป็นบันทึกภาคสนามที่ผมเล่าจากประสบการณ์ตรง ในการหลอมรวมภูมิปัญญา 2 สายธาร คือ "วิทยาศาสตร์อารมณ์" แบบตะวันตก เข้ากับ "ภูมิปัญญาแห่งจิต" แบบตะวันออก เป็นหนังสือแนวปรัชญาเชิงปฏิบัติ (Practical Philosophy) เล่มนี้จะนำเสนอระบบปฏิบัติการชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ว่าด้วยการเป็นนักนำทางในแม่น้ำอารมณ์ของตัวเอง ตั้งแต่การอ่านกระแส, การบังคับหางเสือ, ไปจนถึงการตระหนักรู้สภาวะที่เราเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำนั้นเอง เป็นการผสานสองโลกที่แตกต่างให้กลายเป็นองค์ความรู้ใหม่ที่นำไปใช้ได้จริง 5. Field Notes Vol. 4 - วิชาสนามแห่งคุณค่า เนื้อหาเกี่ยวกับ - ว่าด้วยเรื่องคุณค่า และการสร้างระบบนิเวศ ที่ขับเคลื่อนด้วยความไว้วางใจและอิสรภาพ โดยได้รับแรงบันดาลใจจากปรัชญาของ Bitcoin, V4V และตลาดเสรี เป็นหนังสือแนวปรัชญาสังคมและการสร้างชุมชน (Social Philosophy & Community Building) เป็นการสำรวจว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราสร้างชุมชนหรือองค์กรที่ไม่ใช่ด้วยการควบคุมจากบนลงล่าง แต่ด้วยการให้คุณค่าแก่กันอย่างอิสระจากล่างขึ้นบน เป็นเหมือนบันทึกการทดลองสร้าง "ทุ่งกว้าง" ที่ทุกคนสามารถเติบโตและงอกงามได้ด้วยตัวเอง ทั้งหมดนี้ยังเป็นเพียงร่างแรกนะครับ ซึ่งหลังจากนี้จะเข้าสู่กระบวนการขัดเกลาเนื้อหาทั้งหมดอีกหลายรอบ (ผมตั้งใจจะเขียนแจกในตอนแรก แต่ตอนนี้มันได้ถูกลองนำไปเสนอในกระบวนการตีพิมพ์ทางการไปแล้วครับ Let's see how it goes) หวังว่าเมื่อถึงวันที่หนังสือเหล่านี้เดินทางไปถึงมือทุกคน มันจะเป็นเพื่อนที่ดีในการเดินทางของแต่ละท่านได้นะครับ ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอมาครับ #Siamstr

Synharmonic Field ภาพหยุดนิ่ง.. แต่สนามยังเคลื่อน มีวัตถุยี่สิบกว่าก้อนยืนกระจายตัวบนขอบสระ ถ้ามองด้วยสายตาแยกชิ้น.. มันก็แค่กลุ่มคนมาเที่ยวกัน แต่ถ้าเราลองหรี่ตาลงสักนิด จะเห็น “คลื่นพลัง” บางอย่างพาดผ่านระหว่างพวกเขา เหมือนอนุภาคเล็ก ๆ โคจรอยู่ในแรงโน้มถ่วงเดียวกัน หนึ่งในนั้นมีมวลหนาแน่นกว่าใครเพื่อน เขาไม่ได้ยืนกลางภาพ ไม่สวมชุดพิเศษ ไม่ชูป้ายชื่อ แต่ทุกครั้งที่เขาหัวเราะ กล้องทั้งสนามกระเพื่อมตาม ใครสักคนกระซิบเรียกเขาว่า "Core Generator" เพราะพลังงานเขาขยายตัวก่อนใคร ไม่ได้เป็นเพราะเขาออกคำสั่ง รอบ ๆ เขา คือวัตถุที่ยังมีมวลเบา บางก้อนเพิ่งก่อตัวได้ไม่นาน บางก้อนยังสั่นเป็นระยะ ๆ เหมือนหาเสถียรภาพยังไม่เจอ แต่ทุกก้อนต่างยอมอยู่ในวงโคจรเดียวกัน เพราะในอวกาศของชีวิต เราเลือกได้ว่าจะหมุนรอบอะไร สนามนี้ไม่ประกาศตัวว่าเป็นทีม ไม่ขึ้นทะเบียนว่าเป็นองค์กร มันเป็นเพียงช่องว่างที่ทุกคนตกลงเชื่อว่าตรงนี้ มีบางอย่างให้เติบโต ไม่มี KPI ไม่มีตารางประชุม กฎเดียวคือฟังแรงสะเทือนของกันและกัน เมื่อใครขยับ คลื่นจะบอกทุกคนว่าถึงตาเธอสร้างจังหวะถัดไปแล้ว และใช่... วันนี้หลายก้อนยังเล็กเกินจะดึงดาวฤกษ์เข้าหาตัวเอง แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลให้หยุดเพิ่มมวล มวลของวัตถุชีวิตไม่ได้สะสมจากเหรียญรางวัลหรือยอดฟอลโลว์ มันมาจากทุกครั้งที่กล้ายื่นมือช่วยใครสักคน มาจากทุกวินาทีที่ยอมซื่อสัตย์กับเสียงด้านใน มาจากทุกเช้าที่ตื่นขึ้นแล้วยังอยากเป็นเวอร์ชันที่หนักแน่นกว่าเมื่อวาน กฎจักรวาลบอกว่า.. ถ้ามวลมากพอ ความโค้งของปริภูมิเวลาก็จะเปลี่ยน วัตถุธรรมดากลายเป็น "หลุมดำ" ศูนย์ถ่วงที่สร้างทางเดินใหม่ให้ดาวเคราะห์ทั้งระบบ สนามชีวิตเองก็แทบไม่ต่างกัน วันหนึ่ง.. วัตถุที่เคยเบานี่แหละ จะดึงดูดแรงบันดาลใจของผู้คนที่ยังลอยคว้างให้เข้ามารวมกัน ไม่ต้องดังก้อง ไม่ต้องป่าวประกาศ แค่หนาแน่นขึ้นทีละกรัม ทีละเรื่องเล็ก ๆ ทุกวัน ดังนั้น... หากคุณบังเอิญอยู่ในภาพนี้ หรือยืนอยู่นอกเฟรมแล้วรู้สึกถึงแรงสั่นแผ่ว ๆ ในอก ขอให้จำไว้ว่า... คุณไม่ต้องรีบเป็นหลุมดำในคืนนี้ เพียงอย่าหยุดสะสมมวล ในสนามที่คุณเลือกโคจร จักรวาลจะจัดการขยายพื้นที่ให้พอดีกับพลังงานของคุณเอง และเมื่อวันนั้นมาถึง สนามที่เคยเล็ก… จะใหญ่พอให้ใครอีกหลายก้อนโคจรเข้ามา จนกลายเป็นวงโคจรใหม่ ที่ไม่มีชื่อเรียก นอกจากคำง่าย ๆ ว่า “พวกเรา” More than words 🎶 #Siamstr #ลานเพื่อนเรา

เสร็จแล้ว Minibook เล่มที่ 2 ของ Jakk Goodday "Life Shift - ข้ามแม่น้ำล่องหน" (ที่เคยอยากจะเขียนให้เสร็จเสียทีมานานแล้ว) เหลือขั้นตอนการขัดเกลาเนื้อหา หนังสือเล่มนี้จะเป็นแนวปรัชญาชีวิตเชิงปฏิบัติครับ (ไม่ใช่ How-to สำเร็จรูป) ผมคาดหวังให้มันเป็นเหมือนคู่มือพาเราสำรวจและ ‘ข้ามแม่น้ำล่องหน’ ในใจตัวเอง เนื้อหาจะเน้นการปล่อยวางภาระที่มองไม่เห็นซึ่งคอยฉุดรั้งเราไว้ เพื่อเปลี่ยนมุมมองและกลับมารับผิดชอบชีวิตตัวเองเต็มร้อย ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงจากข้างในครับ ตัวอย่างเนื้อหาบางส่วนในเล่ม (เล่มเล็กๆ ราวๆ 100 หน้า) "การยอมรับความรับผิดชอบ คือการกระทำที่ดูเหมือนจะถ่อมตัวที่สุด แต่แท้จริงแล้วมันคือการประกาศศักดาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด มันคือการบอกกับจักรวาลว่า... “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... ฉันคือผู้กุมชะตาชีวิตของฉันเอง” เมื่อเรายอมรับจุดนี้ได้... เกมทั้งเกมก็จะเปลี่ยนไป เราจะหยุดรอคอยให้โลกภายนอกเปลี่ยนแปลง แล้วเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงจากโลกภายในของเราเอง เราจะเปลี่ยนจากคำถามที่ว่า “ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดกับฉัน?” มาเป็น “ฉันจะเรียนรู้อะไรจากเรื่องนี้ได้บ้าง?” นี่คือแก่นแท้ของอิสรภาพ มันไม่ใช่การมีทุกอย่างที่เราต้องการ แต่คือการรู้ว่าเรามีพลังที่จะสร้างทุกอย่างที่เราต้องการได้ด้วยการเลือกของเราเอง" #LifeShift #Siamstr

ร้านค้ายังไม่เปิด 555

เสร็จแล้ว.. Minibook 1 เล่ม เมื่อพลังงานคือผู้นำองค์กรที่แท้จริง (1st Draft) เนื้อหาจะมีความเป็นเรื่องเล่า+ปรัชญา+Astrophysics #SynharmonicField #Siamstr

ในป่าที่เต็มไปด้วยเสียงธรรมชาติมากมาย เสียงลมหายใจของดินอาจเบาเกินกว่าจะได้ยิน แต่เมื่อพายุเลยผ่าน…ดินจะยังอยู่ และกลิ่นของมันจะพาความสงบกลับมา บางที... ความเงียบอาจจะเป็นคนละเรื่องกับการไม่มีอะไรให้ส่งเสียง เพราะมันคือการเลือกที่จะไม่ทำให้ใครต้องพูดแข่ง บางคนเลือกพูดเพราะกลัวว่าเสียงของเขาจะไม่มีใครฟัง ..บางคนเงียบเพราะกลัวว่าตนจะพูดผิด แต่โลกนี้... ยังมีที่ว่างสำหรับทั้งสองแบบ แค่พวกเขาได้หายใจโดยไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีก ในวันข้างหน้า เราอาจหัวเราะกับสิ่งที่เราเคยยืนกราน วันนั้นไม่มีอะไรผิด… เราแค่รู้แล้วว่า เราไม่ได้ต้องการอะไรเลย เราแค่อยากเป็นที่รัก วันนี้.. ผมยังคงเลือกอยู่ข้างลมหายใจ ไม่ใช่เพราะไร้คำให้พูด ผมแค่อยากให้ที่นี่... ยังมีอากาศดีดีไว้เผื่อใครที่เหนื่อย ..จะเดินมา ที่งาน #ลานเพื่อนเรา พรุ่งนี้เจอกันที่พัทยาครับ #เบียวความเงียบ #Siamstr

จากม้าขี้โม้ในตำนาน สู่ม็อตโต้ของเรา ใครที่เคยอยู่ใกล้ผมมานาน ก็คงพอจำได้ว่าผมมักจะพูดยาว เวลาความคิดมันไหล ผมก็อยากแบ่งปันให้ครบ บางคนเรียกเล่นว่า Jakk 8 ชั่วโมง ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความเหนื่อยล้าปนอยู่เลย คนกลุ่มหนึ่งเคยนั่งฟังผมพูดถึงโลกที่ยังไม่มีจริง ความคิดที่ไกลเกินจะจับต้องได้ ความฝันที่ยังไม่มีใครเรียกชื่อมันถูก แต่พวกเขาก็นั่งฟัง ไม่เคยขัดจังหวะ ไม่เคยมีแววเบื่อในสายตา หลายครั้ง.. ผมพูดถึงสิ่งที่ยังไม่มีรูป ไม่มีแบบ ไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่พวกเขากลับเป็นคนพาชีวิตของมันให้ลุกขึ้นเดิน พวกเขาเอาความคิดไปลงมือ เอาคำพูดไปทำให้เกิดผล พอถึงตอนนั้น ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรต่อเลย ผ่านมาหลายปี.. ทุกอย่างที่เคยดูเหมือนไกลเกินจริงค่อยๆ ก่อรูปขึ้นมาทีละนิด ไม่ใช่ด้วยมือผมคนเดียว มันเป็นฝีมือร่วมของคนที่กล้าเอาหัวใจของตัวเองวางลงไปในสิ่งที่ยังไม่มีหลักฐานว่าสมควรจะเชื่อ พวกเขาทำให้ผมกลายเป็นใครบางคนโดยที่ไม่ต้องยกย่อง และวันหนึ่ง.. พวกเขาก็ส่งตุ๊กตาม้าสีชมพูตัวหนึ่งมาให้ พร้อมกับชื่อที่ทำให้ทุกคนหลุดหัวเราะ ม็อตโต้ที่ตั้งขึ้นว่า “พี่ม้าขี้โม้” นี่คงไม่ใช่ถ้อยคำสวยงามนัก แต่ก็เต็มไปด้วยมิตรภาพที่ตรงไปตรงมา เป็นอารมณ์ขันที่เบ่งบานจากความผูกพันมากกว่าความประชด ผมไม่รู้สึกว่าอะไรของเราถูกทำให้กลายเป็นเรื่องล้อเล่นเลย ตรงกันข้าม.. ผมรู้สึกว่าเรากำลังแบ่งปันความรักในภาษาของพวกเราเอง พวกเขาไม่ได้มองว่าสิ่งที่ผมพูดคือการขายฝัน พวกเขาเห็นว่าทุกอย่างเคยเกิดขึ้นจริง และยังคงเกิดขึ้นได้ ถ้าเรายังเชื่อในกันและกัน อีกไม่กี่วัน.. พี่ม้าจะได้เปิดตัวที่พัทยา ในงานที่พวกเขาตั้งชื่อว่า “ลานเพื่อนเรา” มันอาจไม่ใช่งานใหญ่ ไม่ใช่งานที่หวังผลอะไร เป็นแค่จุดนัดพบของคนที่อยากได้ยินเสียงกันตรง ๆ คนที่มีอะไรบางอย่างคล้ายกันในใจโดยไม่ได้นัดหมาย ผมเองก็จะไป และมันจะไม่มีป้ายโอ่อ่า ไม่มีเวทีอลังการ ไม่มีชื่ออะไรแปลก ๆ ให้ต้องทำความเข้าใจ ผมอยากให้พวกคุณมากันนะครับ ไม่ใช่เพราะต้องมา แต่อยากให้มาเพราะคุณอยากมาจริง ๆ ถ้าใจคุณยังรู้สึกบางอย่างตอนอ่านข้อความนี้ นั่นก็คงเพียงพอแล้ว... #Siamstr

บางคนรู้ว่าใครทำ...แต่หลายคนรู้ว่าอะไรเปลี่ยน มีคำหนึ่งที่อยู่กับผมมานานกว่าชื่อเสียง นานกว่าตำแหน่ง นานกว่าความชื่นชมในสายตาคนอื่น คำนั้นคือ “ผลลัพธ์สำคัญกว่าเครดิต” ผมไม่ได้พูดมันออกมาบ่อย ผมใช้มันนำทางเกือบทุกครั้งที่ต้องตัดสินใจ ว่าจะก้าวต่อยังไง หรือจะหยุดตรงไหน เพราะในหลายสถานการณ์ของชีวิต คุณจะไม่ได้รับเสียงปรบมือ จะไม่มีใครยกย่อง จะไม่มีชื่อคุณอยู่ในบรรทัดสุดท้ายของสไลด์ แต่สิ่งนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงว่า คุณคือคนที่ลงมือ คุณคือคนที่ดันเรื่องนั้นให้เกิด คุณคือพลังที่ซ่อนอยู่หลังเวที...ตลอดมา และวันหนึ่ง เมื่อเรื่องนั้นส่งผลต่อใครบางคน เปลี่ยนแปลงบางระบบ หรือเยียวยาความรู้สึกบางอย่างในคนที่คุณไม่รู้จัก คุณจะรู้เลยว่า การไม่ได้เครดิต...ไม่ใช่เรื่องน่าเสียดายเลย ผมเคยสร้างบางสิ่งที่ไม่มีชื่อผมแนบไปด้วย เคยผลักหลังคนบางคนโดยที่เขาไม่เคยหันมามอง เคยแก้สถานการณ์ร้ายแรงให้ดีขึ้น...โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเคยมีภัยเกิดขึ้น มันไม่ใช่เพราะผมถ่อมตัว ผมเพียงเชื่อว่า.. ถ้าเราต้องการให้บางอย่างเปลี่ยนจริง ๆ ก็ไม่ควรเอาชื่อเราไปเป็นเงื่อนไขของมัน มันคือความเข้าใจธรรมชาติของการสร้าง ไม่ใช่การเสียสละ หลายสิ่งยิ่งใหญ่...ไม่จำเป็นต้องมีเจ้าของ หลายกระบวนการที่ทรงพลัง...ไม่ได้เกิดจากคนที่ยืนอยู่หน้าสุด แต่เกิดจากแรง ที่พาคนอื่นไปได้ไกลกว่าเดิม โดยไม่ต้องประกาศว่าแรงนั้นมาจากใคร ผมพูดแบบนี้ ไม่ได้อยากให้คุณเลิกอยากมีชื่อ ผมก็แค่อยากชวนให้คุณถามตัวเองว่า... ถ้าผลลัพธ์เกิดแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ตรงนั้นด้วย เรายังจะยินดีเหมือนเดิมไหม? เพราะถ้าคำตอบคือ.. ยังยินดี นั่นแหละคือจุดที่เรามีพลังที่สุด อย่ากลัวการไม่มีชื่อ อย่ากังวลว่าใครจะได้เครดิต อย่าหยุดเพราะไม่ถูกจดจำ เพราะสุดท้ายแล้ว.. ชื่อเสียงอยู่ได้ไม่นานเท่าผลลัพธ์ที่ดี และโลกใบนี้ ต้องการคนที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงมัน แม้ไม่มีใครรู้จักชื่อพวกเขาเลยก็ตาม — #Siamstr

ขอบคุณจากใจครับ สำหรับทุกลมหายใจที่เราได้ใช้ร่วมกันในช่วงเวลานี้ ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ และน้อง ๆ ทุกคน ที่มาทำให้บรรยากาศอบอุ่น งดงาม และเป็นระเบียบด้วยหัวใจของพวกเราเอง ไม่มีใครจัด ไม่มีใครบังคับ แต่มันเกิดขึ้นเอง— และผมรู้สึกโชคดีที่ได้อยู่ตรงนั้นกับทุกคน หากมีสิ่งใดที่ผมพลาดพลั้ง เผลอเรอ หรือทำให้ใครขุ่นเคืองใจ ...ผมขออภัยด้วยใจจริงครับ ผมไม่ใช่คนที่ไม่เคยพลาด แต่ผมจะไม่ใช้ความพลาด เพื่อทำร้ายใครซ้ำอีก...แม้แต่ตัวเอง หวังว่าโอกาสหน้า เราจะได้มีช่วงเวลาดี ๆ ที่เต็มไปด้วยอากาศบริสุทธิ์ ให้หายใจร่วมกันอีกครั้งนะครับ #ลานเพื่อนเรา #Siamstr

Goodday kub